خوابيده بودم؛
در خواب کتاب گذشته ام را باز کردم و
روزهاي سپري شده عمرم را برگ به برگ مرور کردم. به هر روزي که نگاه مي کردم، در
کنارش دو جفت جاي پا بود. يکي مال من و يکي مال خدا. جلوتر مي رفتم و روزهاي سپري
شده ام را مي ديدم. خاطرات خوب، خاطرات بد، زيبايي ها، لبخندها، شيريني ها، مصيبت
ها، ... همه و همه را مي ديدم.
اما ديدم در کنار بعضي برگها فقط يک
جفت جاي پا است. نگاه کردم، همه سخت ترين روزهاي زندگي ام بودند. روزهايي همراه با
تلخي ها، ترس ها، دردها، بيچارگي ها.
با ناراحتي به خدا گفتم: « روز اول تو
به من قول دادي که هيچ گاه مرا تنها نمي گذاري. هيچ وقت مرا به حال خود رها نمي
کني و من با اين اعتماد پذيرفتم که زندگي کنم. چگونه، چگونه در اين سخت ترين
روزهاي زندگي توانستي مرا با رنج ها، مصيبت ها و دردمندي ها تنها رها کني؟ چگونه؟
خداوند مهربانانه مرا نگاه کرد. لبخندي
زد و گفت: « فرزندم ! من به تو قول دادم که همراهت خواهم بود. در شب و روز، در
تلخي و شادي، در گرفتاري و خوشبختي.
من به قول خود وفا کردم ،
هرگز تو را تنها نگذاشتم ،
هرگز تو را رها نکردم ،
حتي براي لحظه اي ،
آن جاي پا که در آن روزهاي سخت مي
بيني، جاي پاي من است، وقتي که تو را به دوش کشيده بودم !!!»
نظرات شما عزیزان:
|
تبادل
لینک هوشمند
ردپای خدا
نويسنده: 
